Sana gitme demeyeceğim Lavinya!

"Peki ama beni bırakıp gittiğinde aklın bende kalmayacak mı" dedi kadın.
"Hayır! Asıl seni bırakıp gitmezsem, sende kalabilecek bir aklım olmayacak Lavinya anlamıyor musun! Buna mecburum," dedi adam. (Gitmek istemez, Lavinya'ya sarılmak ister gibi bakar, teğet geçer ve yürür...)
1. Perdenin Sonu,
 yazdı ve kafasını daktilosundan kaldırdı yorgun yazar. Buzsuz sek viskisinin son yudumunu alıp piposundan bir fırt çekerken, oğlu bacağına dokundu. Gülümsedi yazar, piposunu elinden bırakıp oğlunun kafasını okşadı ve yavaşça kucağına oturttu:
"Söyle bakalım koca adam ne istiyorsun?" dedi beş yaşındaki dünyalar tatlısına...
"Dışarıya çıkmak istiyorum baba!.. Farklı sesler duymak, farklı şeylere dokunmak istiyorum, farklı kokuları içime çekmek istiyorum, insanların yüzlerini ellemek, yeni insanları tanımak istiyorum..." dedi koca adam...

Kendiyle beraber eve hapsettiği oğlunun aylardır ertelenmiş isteğinin yerine getirilme zamanı gelmemiş miydi? Evin içindeki iplere dokunarak yolunu bulmaktan sıkılmış koca adam, belli ki kaybolmak istiyordu...
"Tamam koca adam, yarın olsun bakarız... Sen şimdi odana git yat, geliyorum," dedi yazar. Bir duble daha viski koydu... Tek buzlu... Kafasına dikti... Piposunu körükleyip derin bir nefes aldı ve oğlunun odasına gitti... Her gün okuduğu masal kitabında kaldığı yeri açtı, bir masal okudu ve oğluna iyi geceler deyip salona geçti... Bir kadeh daha viski koydu kendine... İki buz... Uzun bir süre sessizce karşısındaki duvara baktı, yavaş içti bu sefer... "Yalnız çocuk büyütmek zor, ama yalnız kör bir çocuk büyütmek daha da zor," diyordu içinden...

Göz kapakları doğuştan mühürlüydü koca adamın, bir cadının laneti gibi belirsiz ve çaresiz bir hastalığı vardı. Doktorlara göre mühür açılabilirdi ancak nafile... Yine de göremezdi koca adam... Gözleri ne renk bilmezdi yazar... Oğlunun gözlerini tasvir edebileceği binlerce ağdalı lafı varken, o bilmediği rengi sükut ile tasvir ediyordu eli mahkum.

Konuşmaya başladığında ilk "Baba!" demişti... Sevinememişti yazar, keşke "Anne" deseydi diye geçirmişti içinden. Bu yükü paylaşacağı kadın, anne isim ve zamiri olacak kadın...

Neredeydi ki?..

Yürümeye başladığında evin içinde yalnız dolaşabilsin diye bütün duvarlara ip bağlamıştı yazar: Saten ip yazarın yatak odasına, kadife ip koca adamın odasına, yün ip çalışma odasına naylon ip mutfağa, metal tel banyoya ve  kırçıllı ip salona gidiyordu. Bir mühendis edasıyla tasarlamıştı bütün sistemi... Birleşim noktaları, ayrım noktaları hepsi kolayca öğrenebileceği şekilde ayarlanmıştı. Evdeki her oda bir ucundan diğerine, yirmi bir koca adam ayağı...

Bir kadeh daha koydu yazar... Üç buz... Kafasını yukarı kaldırdı, bacak bacak üzerine attı... Gözlerini yavaşça kapattı... Oğlunun yaşadığı karanlığı hayal etti... İstediği zaman gözlerini açabilmenin rahatlığı ket vuruyordu... Sanki anlayamıyordu, bir şeyler eksikti, yaşadığı zorluklardan her defasında hayıflanıyordu... Ama oğlu?.. O ne yapabilirdi ki?.. Karanlıklar lordu koca adam...

Buzlar etkisini gösteriyordu... Son kez bakıyordu yazar dünyaya... Yavaşça eriyordu, düşünceli... Hâlâ oğlunu anlayamıyordu... Daha tamamen kararmamıştı dünya... Bir anda irkildi ve ölmeden önceki son görevini hatırladı... Oğlunun yanına gitmesi gerekiyordu... Son veda... Kanepenin üstünde duran yastığı eline aldı... Gözleri biraz daha az görüyordu artık... Sendeliyordu... Yere düştü... İlacı veren adamın söylediği doğruysa ölmeden beş dakika önce kör olacaktı... Ölüme beş kala oğlunu anlamak istedi... Onu anlamak için mi ölüyordu, anlayamadığı için mi? Oğlu onu anlayabilir miydi ki? Onu sevdiği için mi seçmişti bu yolu yoksa dayanamadığı için mi? Ölüm yaklaşıyordu...

Saf karanlığın içinde, karanlık tarafa mı geçmişti yoksa doğru yolu mu bulmuştu bilmiyordu...

Yerden kalktı, el yordamıyla kadife ipi buldu... Yere düşürdüğü yastığı eline aldı, emin adımlarla ipi takip etti... Koca adamın odasına girdiğini anladı...

Yirmi bir koca adam adımı, on buçuk yazar adımıydı...

Yavaşça saydı adımlarını ondan geriye... 10, 9, 8... Yaklaşıyordu emin adımlarla... 7, 6, 5... Oğlunun soluk alıp verişini duyuyordu... Karanlık dünyayı aydınlatan yegane ses... 4, 3, 2, 1... Biliyordu artık oğlu elinin uzanabileceği mesafede... Yastığı yavaşça oğlunun soluk sesine doğru götürdü...

Telefonum çaldı ve kapattım kitabı... Tanıtım birazdan başlayacaktı, ardından imza günü ve gereksiz bir sürü insan... Editörüm hadi demlenmeyi bırak da gel artık salona diyordu... Bir sürü yapmacık övgü, kendini marjinal sanan ama bir boktan anlamayan bir çuval Cihangirli...

"Sen sus reklam ve tanıtım işini bana bırak," demişti editörüm "Sen sadece sorulan sorulara cevap verirsin". Canıma com com... Lavaboya gidip saçımı, kıçımı, başımı düzelttim. Ukala görünmek sağlığa zararlı gibi tembihlemişlerdi yayın evinden: "Mütevazi görün!..  Eyvallah, söz en mütevazi ben olacağım...

Salonun arka tarafındaki kuliste bekliyordum... Editörüm yanıma geldi... "Biz sana mütevazi ol diyoruz sen güneş gözlüğüyle salona geliyorsun," dedi... Ne alakaysa!.. Güneş gözlüğü de mi sağlığa zararlı!

Bana ayrılmış, önünde koca puntolarla kartona ismimin yazdığı koltuğa oturdum, kıl kuyruk editör de yanıma...

Söze girdi, yıkadı ve yağladı!
Veni, vidi, vici.. Salonu fethettik.

Ağzı açık ayran budalaları bana bakıyorlardı... Eller havada ama kopmak için değil, akıllarınca soru soracak dallamalar... Editör kulağıma "Ben moderatör olayım, önce tanıdıklarıma söz vereyim olay çıkmasın, sorular tanıtımın parçası neticede" dedi. "Ver paşam keyfin bilir, istediğine söz ver... Patron sensin, akşama kafayı çekelim yeter" dedim. Daha ne içeceksin der gibi baktı hıyar... Yok anne öykülerinizde hiç mi yok, yoksa var da doğumda mı ölüyor, sizi terk mi ediyor, bu çocuk patates mi, yerden mi bitti; yok efendim hikaye içinde hikaye yazan adamın bir anlamı var mı, siz kimsiniz bu kitapta ayarında birkaç sıkıcı sorunun ardından,

"Mesihle ilgili çok öykü yazdınız ve onlarda diğer tüm Mesih anlatılarında sinemada ya da edebiyatta olduğu gibi baba figürü yoktu... Bu kitabınızda ise anne figürü yok. Neden acaba" demez mi, heyecanlandım azcık. Anladık bizim editörün tanıdığı biri değil, IQ'su kesin doksan civarı, ama doksan bir değil yani o kesin. Olsa olsa seksen dokuz...

"Mesihin dadısı vardır aslında, yani üvey babası... Onu görmek bir işimize yaramaz, ki bence sıkıcı ondan anneyle idare etmiştim bu vakte kadar... Ama bu sefer Tanrı'yı yere indirmeyi seçtim. Mesih gene var, ama babasıyla... Baba bir gaddar mı? Yoksa ilah mı?.. Oğlunun iyiliğini isteyen bir baba mı sadece? Yoksa kendi iyiliği için oğlunu kurban eden bir ebeveyn mi? Oğlunun yaşadıklarını anlamak mı? Yoksa anlayamadığını ve anlayamayacağını bilip, bunu anlamak için ölmeyi mi seçiyor? Belki de kendi ölümü daha yüce bir sebebe hizmet edecek kim bilir? Belki de babası ölse Mesih daha bir Mesih olacak? Ya da babası olmadan Mesih de mi olmaz? Tanrı'sız İsa nasıl olurdu?" diye devam ediyordum ki editörüm kulağıma "Yavaş oğlum yavaş ezme artık tamam" dedi. Bence de yeterdi...

Soruyu soran kadın şok olmuş bir şekilde teşekkür ederken editörüm "Başka soru alabilir miyiz acaba" dedi. Salon sus pus olmuş kimseden tek bir çıt bile çıkmıyordu... Bir anda bütün salon alkış, kıyamet ıslık, stadyuma çevirirlerken salonu tabii ki kimsenin götü yemedi soru sormaya...

Kalabalık dağılırken, bir duble viski getirmiş editör. İki buz... Zevksiz herif, viskiyi iki buzla katletmiş ya neyse. İçip kitabımı imzalayacağım, önünde kuyruk ve yüzlerce kitabım olan masaya oturdum. Otomatiğe bağlanmış, hatta yer yer kitaba sadece çarpı atıp yollayan elim uyuşmuştu... Fotoğraf çektirmiyordum prensip olarak, Türkan Şoray Kanunu'nun yazar versiyonu... Kaç yüz kitap imzaladım bilmem...

Artık bıkmıştım, bunalmıştım, bitmiştim, tükenmiştim, örselenmiştim...
Kitabımın kapkara, üzerinde hiçbir desen olmayan kapağı sanki beni yutuyordu...
Yoksunluk çekiyordum...

Editör kulağıma fısıldadı "Bitirelim mi?", "Tabii ki de bitir bu da soru mu?" dedim. Biraz kuytuda bir masa ayarlamışlar, imza isteyen kalabalıktan uzak... Oraya geçtim. Masanın her tarafı kadife iplerle süslenmişti, koltuğun üstünde de bir yastık... Sanki nikah masası! Viski istedim editörden, "Ama buz koyma!". Viskiyi elime aldım ve etraflıca bardağını inceledim. Öylesine... Bir yudum aldım, kafamı geriye atıp gözlerimi kapattım... Hiç bitmeyecek sanki bugün... Bacağıma dokunan küçük bir el hissettim. Gözlerimi açıp altımda duran çocuğa baktım. Garip bir giyinişi ve kafasında şapkası vardı. Boynu yere eğilmişti... Kafasındaki şapkadan yüzünü göremiyordum.

"Biliyorum!" dedi bir anda... Sesi sanki küçük bir çocuğa değil de koca bir adama aitmiş gibi geliyordu... Sanki çocuk değil de bir cüceymiş ben yanlış anlamışım gibi... Yüzünü göremiyordum ama kalbim yerinden fırlayacak gibi atıyordu, korkudan altıma sıçacaktım...
"Neyi biliyorsun?" dedim.

"Kimsenin göremediğini biliyorum! Onlar karanlıkla uğraşırken aslında senin neden koca adamın gözlerini kararttığını biliyorum!"

"Kitaptaki, çocuktan mı bahsediyorsun?"

"O çocuk değil, o koca adam! Onun gözleri kapalı ama aslında sen görmesini istiyorsun!" dedi.

Kalbim yerinden fırlayacaktı. Adam mı çocuk mu bir türlü anlayamadığım ve yüzünü göremediğim garip varlık beni korkudan öldürecekti...

"Peki o zaman neden gözlerini kapatayım, gözleri gören bir karakter olarak yazardım isteseydim, çok takılma yani" dedim küçümseyerek.

"Koca adamın görmesini istesen de çocuğunun gözleri ne renk olacak bilemediğin için mühürlüyorsun, kendi çocuğundan korkuyorsun, kadınlardan korkuyorsun, senin çocuğunun annesi olabilecek kadınlardan korkuyorsun, onların göz renklerinin hikayelerine yansımasından korkuyorsun... Ela mı, mavi mi, yeşil mi, kara mı? Çocuğunun gözü annesine çeker diye düşünüyorsun... Bunu yazmaktan korkuyorsun! Sen sevmekten değil, Tanrı'nın çocuğunu yüz üstü bırakmasından korkuyorsun... Senin Tanrın bir baba değil... Senin Tanrın bir kadın ve sen kim bunu bilmiyorsun?"

Nutkum tutulmuştu... Kelime bulamıyordum söyleyecek... Gözlerim kararmıştı... Oturmak için kucağıma aldığım, koltuğun üzerinde duran yastık elimden kaydı...Yere yığıldım... Masanın altına bağlanmış kadife ipe tutundum. Kalkmaya çalıştım, kadife ip!


...

Koca adam eline yastığı aldı, yerde yatan yazar bozuntusuna baktı... Şapkasının altından gülümseyerek yastığı babasının üzerinden havaya kaldırdı...

"Korkma baba sadece karanlık!"

Ve Tanrı Kararsın dedi...

Blame It On Sibel Can

İlk intihar mektubunu 11 yaşında yazmış biri için, bu zamana kadar oldukça iyi idare ettiğimi düşünüyorum. Doğum günü, yaz tatiline denk gelen orta halli aile çocukları bilir; özellikle çocukken, öyle hafızanızda hep yer edecek, hayatınız boyunca unutamayacağınız doğum günleri yaşamak falan pek olası değildir. Çünkü tanıdığınız herkes tatildedir; kimi yazlığına, kimi köyüne, kimi halasına, teyzesine gitmiştir. Bizler için, doğum günü; aile arasında kesilen bir yaş pasta, anne babadan alınan klasik hediyeler, battal boy bir kola şişesi ve mumları üflerken çekilen bir fotoğraftan ibarettir. 

11. doğum günümde de yine her zamanki ekip, gereğinden fazla uzun yemek masasının bir ucunda toplanmış; heyecanla, dileğimi tutup, mumları üflememi bekliyordu. Aslında, “Hiç komik olmayan bir komedi filmini, ‘bakalım bu sefer güldürebilecek mi’ diye tekrar tekrar izlemek ne kadar anlamsızsa;  ‘bakalım bu sefer eğlenecek mi’ diye yapılan bu doğum günü partileri de o kadar anlamsız.” demek geliyordu içimden fakat annem fazlasıyla duygusal bir kadındı ve kardeşim mumları üflemek için, her zaman olduğu gibi, yine benden daha hevesli görünüyordu. Mutlu aile tablosundaki yerimi alıp, ritüelin bana düşen kısmını gerçekleştirmekten başka bir seçeneğim yoktu yani. Tam bir görev bilinciyle, pastaya doğru ilerleyip, mumları üflerken, eşzamanlı olarak patlayan flaşa doğru zoraki sırıtıp, kola-pasta ikilisini saniyeler içinde mideye indirdim. Bir doğum günü işkencesini daha böylece geride bırakmıştım işte. Derken, gözüm babamın içki dolabına ilişti, dolabın en uç köşesine özensizce bırakılmış yarım şişe viski, davetkar bir tavırla bana göz kırpıyordu adeta. O an, hayatımın ilk ‘after-party’sinin fazla uzakta olmadığını anladım. Kaşla göz arasında, şişeyi, annemin bana aldığı, geçen seneki doğum günü hediyemin bir üst modeli olan fakat ne hikmetse bana geçen seneki modelin ve hatta ondan önceki modellerin tıpa tıp aynısıymış gibi görünen Action Man figürünün kutusuna sıkıştırıvermiştim bile.

O viskiden, 4-5 yudum alabilmiştim belki ama beni çarpmaya yetmişti. Zaten şişede viski değil, şeftali suyu bile olsa, sarhoş olacaktım o gece. Çünkü oldukça iyi bir gözlemciydim ve Levent Kırca, her allahın günü, sarhoş karakterleri canlandırıyordu. Bu sayede olacak ki, daha viski şişesini elime almadan, yalpalamaya başlamıştım; şişeyi kafama diker dikmez de, çözümün aslında ne kadar basit olduğu kafama dank etmişti. Böyle bir hayatı istemiyordum ve yenisine başlamak için tek şansım da, bu hayata bir son vermekti. Fakat önce bir mektup yazmalıydım. Çünkü biliyordum ki, mektup intiharın yarısıdır; her intihar, arkasında bırakılan mektupla hatırlanır. Benimki de hatırlanmalıydı, hatırlanmalıydı ki; bir daha hiçbir çocuk, 11. yaş gününde yalnız kalmasın.

Elime geçen ilk defterden, devasa bir sayfa kopardım. Mektuba nasıl başlayacağım konusunda kafa patlatırken, önümdeki anormal büyüklükteki kağıdı, bir türlü sabit tutamadığımı fark ettim. Kağıt dönüyordu, duvarlar dönüyordu ve lanet olasıca kalemimi bir türlü bulamıyordum. Bir süre debelendikten sonra, sandalyemden destek alarak ayağa kalkıp, dönen duvarlara tutunarak, koridorun diğer ucundaki, kız kardeşimin odasına kadar düşe kalka ilerledim. Kapıyı vurmadan odasına girdiğim için söylenmekle meşgul olan kardeşimden, bir kalem istedim. 1. sınıfa yeni başlayacaktı, çekmeceler dolusu kalemi olmalıydı fakat bir tanesini bile vermemekte diretiyordu. Tek duyduğum ‘babama söyleyeceğim’di. ’Kalem’ dedim ısrarla, ‘kalem!’. O ise ‘kan mı’ diyordu, ‘ne kanı?’. ‘Beni korkutmaya çalışıyorsun, annemi çağırırım! Söylerim!’. O an anlamıştım, iyi bir gözlemci olmanın yanında, taklit yeteneğim de fena değildi. Olacak O Kadar sarhoşları kadar anlaşılmaz konuşuyordum demek. Kardeşimin masasında gözüme kestirdiğim ilk kalemi alıp, çığlıkları arkamda bırakarak çıktım odasından. Duvarlar biraz sakinleşmiş gibiydi fakat başım fena zonkluyordu. Odama girip, kapıyı arkamdan kilitlediğimde, belki de hayatımda ilk kez, huzurla dolduğumu hissettim,. Bitiyordu işte, kurtuluyordum! Daha kendimi nasıl öldüreceğime dahi karar verememiştim fakat gözlerim kapanmaya başlamıştı bile. Bu kadar çabuk ve kolay olacağına inanamıyordum.

Sandalyeye kendimi bırakıp, kağıdı önüme çektim ve ‘Hepinizden’ diye başladım, ‘nefret edi…” duraksadım; bir gariplik vardı. Kağıt mı parlıyor? Yazı mı? Boyum kadar kağıdı evirdim, çevirdim, bir gariplik bulamayınca, bunun, sarhoş aklımın bana oynadığı bir oyun olduğunu düşünerek devam etmeye karar verdim. Tekrar kaleme uzandığımda, elimdeki parıltıları fark ettim ve işte o an 11 yıllık hayatımdaki en büyük hayal kırıklığını yaşadım. İntihar mektubumu pembe ve simli bir kalemle yazıyordum! Gerçek olmadığına kendimi inandırabilmek için, çaresizce, göz ucuyla kağıda doğru tekrar baktım; evet, pembe simli bir kalemin bıraktığı izleri seçebiliyordum ve dahası da vardı; mektubumu, arkasında ‘Ilgaz Anadolu’nun Sen Yüce Bir Dağısın’ notalarının yazılı olduğu bir müzik defteri sayfasına yazıyordum! Yıllardır yeterince acı çekmemişim, insanları kendime yeterince güldürmemişim gibi, öldükten sonra da kahkahaları peşimi bırakmayacaktı demek. Buna izin veremezdim! Hala, şaşkınlıkla elimde tuttuğum kalemi,  hınçla odamın kapısına fırlattım; kalemin tüpü patlamış, saçılan mürekkep ve sim, kapımın arkasında adeta bir Sibel Can silüeti oluşturmuştu. Çıldıracak gibiydim. Sandalyemi devirerek, hızla kapıya koşup, tüm gücümle Sibel Can’a vurmaya başladım. Sanki tüm olanlar onun suçuymuşçasına, yumrukluyordum suratını. Doğum günümün yaz tatiline denk gelmesi, kutlamaya yine kimsenin gelmemesi, pastamda yalnızca 6 mum olması, tek seferde bütün mumları söndüremediğim için, dileğimin –biraz mürekkep yalamış her çocuk gibi, sonraki hayatımı, bir martı olarak yaşamayı dilemiştim-  gerçekleşmeyecek olması… Hepsi onun yüzündendi ve bunu onun yanına bırakmayacaktım. Her yumruğumda, birbirinin aynısı onlarca şarkısından biri geliyordu aklıma, sakinleşemiyordum. Çok sonra, artık ellerim sızlamaya başladığında, geri çekilip, ağlayarak yatağıma bıraktım kendimi, sızmışım.

Uyandığımda, viski şişesi gitmiş, odadaki dağınıklık gelişigüzel bir şekilde toparlanmış, üzerinde hala simlerin parıldadığı intihar mektubumun arkasına, ‘Ilgaz’dan kalan boşluğa, dün gece bir türlü bulamadığım, allahın cezası yumurtlayan kalemimle; ‘Bu evde pazar sabahları ailece kahvaltı edilir.’ yazılmıştı. ‘Ayrıca viski çocuklar için değildir!’.

Kara Adam

        "Don Quijote, kitapları kanıtlamak için dünyayı okumaktadır. Ve kendine, benzerliklerin ayna

gibi yansımalarından başka kanıt vermemektedir," Foucault.

Part III

...

Kolları tekerlekli  sedyeye düğümlü, soğuk koridor

Başında beş büyük akbaba, 

babalar ak, adam kara... Ya da Martılar

Ak ışıklar yanar söner, 

Ya da gözünün feri, ne bilir adam?

Var mıdır karanlığın rengi?

Ya da aydınlığın karası?

Bir parlak bir karanlık meçhul otoban, 

Sonu ak mı kara mı?

Bilmez ak-babalar,

Bilmez kara adam...

Bir ak-aban-baba-aban adamın üstünde

Ak-baba bir ak, bir kara

Ya da gözünün feri, ne bilir adam?

...

Nefes alır kara adam,

Ya da zorla üflerler ciğerine, kim bilir?

Ak-babalar!..

Bilir, fayda etmez.

...

Part IV

"Hastayı kaybediyoruz!" der, sunni teneffüsten arta kalan nefesiyle... Belli başı döner, adamın kalbi üstünde artık elleri titremektedir ya da ellerinin altında adam... Işıklar hiç bu kadar soğuk olmamış, iki parça üniformasının içinde o hiç bu kadar hararetlenmemiştir... Ya da adam sedyenin üstü, ateşlerin içinde iken o kanı serin kalamamıştır.

Part I

Serin bahar günü çimlerin üstünde,

Sayfa 121 "Bir gün canımı istersen gel ve al!" diyordu...

Repliği gereği kara adam...

TRİGORİN -  Evet... Evet... Temiz bir yürekten kopan bu çağrıda neden bir keder çınıltısı duydum, neden acıyla burkuldu yüreğim?.. Eğer bir gün hayatım sana gerekecek olursa gel ve al onu. Bir gün daha kalalım!

TRİGORİN - Kalalım, ne olur! 

ARKADİNA - Seni burada tutan şeyin ne olduğunu biliyorum canım. Ama kendine hâkim ol. Başın döndü biraz, ayıl.

TRİGORİN - Sen de ayıl, mantıklı, akıllı ol. Çevrende olanlara gerçek bir dost gibi bak ne olur! Fedakâr bir insansın sen... Arkadaş olalım... Vazgeç benden...

ARKADİNA -  Böylesine kapıldın demek?

TRİGORİN - Beni ona doğru çeken bir şey var! Bu belki de bana gereken şeyin ta kendisi.

ARKADİNA - Taşralı bir genç kızın aşkı, öyle mi? Oh, öylesine az tanıyorsun ki kendini!

TRİGORİN - İnsanlar ayakta uyurlar bazen. Şimdi seninle konuşuyorum ya, aslında uykudayım sanki ve düşümde onu görüyorum... Tatlı, olağanüstü düşler kapladı beni... Bırak gideyim, ne olur...

ARKADİNA - (Titreyerek) Hayır, hayır... Nihayet herhangi bir kadınım ben de, böyle konuşamazsın benimle... Üzme beni Boris... Korkunç bütün bunlar...

TRİGORİN - İstesen olağanüstü olabilirsin. Dünyada mutluluk verebilecek tek şey, taze, şiir dolu, insanı hülyaların dünyasına çeken bir aşk olabilir ancak! Ben böyle bir aşk yaşamadım daha! Gençliğimde, editör kapılarının eşiğini aşındırmaktan, yoksullukla boğuşmaktan vaktim olmadı... Sonunda gelip buldu beni o aşk, el ediyor, çağırıyor... Niye kaçayım ondan?

ARKADİNA - (Öfkeyle) Sen aklını kaçırmışsın!

TRİGORİN - Varsın olsun!

ARKADİNA - Hepiniz bana acı çektirmek için söz birliği etmişsiniz bugün! (Ağlar)

TRİGORİN - Anlamıyor! Anlamak istemiyor! 

ARKADİNA - Öylesine yaşlı ve çirkin miyim ki başka kadınlar hakkında utanıp sıkılmadan konuşuluyor benimle? (Trigorin 'i kucaklayıp öper) Oh, sen çılgına dönmüşsün! Güzelim benim, olağanüstü sevgilim! Sen benim hayatımın son sayfasısın! (Önünde diz çöker.) Sevincim benim, gururum, mutluluğum! (Dizlerine kapanır) Beni bir saatliğine bile bırakacak olsan yaşayamam, aklımı kaçırırım, olağanüstü erkeğim benim, kulu kölesi olduğum, efendim...

TRİGORİN - Bir gelen olur... (Kalkmasına yardım eder)

ARKADİNA - Gelsinler, sana olan aşkımdan utanç duymuyorum ki. (Ellerini öper.) Hayatımın zenginliği, deli bozuğum benim; bir çılgınlık yapmak istiyorsun sen, a-ma ben istemiyorum, bırakmayacağım seni... (Güler.) Be-nimsin sen... Benim... Bu alın, bu gözler, bu güzelim ipek saçlar benim... Tümüyle bana aitsin sen... Öyle akıllı, öyle yeteneklisin ki... Bugünün yazarlarının hepsinden üstünsün, sen Rusya'nın biricik ümidisin... Sende öylesine içtenlik, yalınlık, tazelik, öyle sağlıklı bir humor var ki... Bir insanı, bir doğa parçasını en belirgin çizgileriyle bir çırpıda yaratabiliyorsun sen. İnsanların yaşıyor senin! Oh, seni heyecana kapılmadan okumanın olanağı var mı! Dalkavukluk yaptığımı, yalan söylediğimi mi sanıyorsun? Şu gözlerime bak... Bak... Bir yalancının gözleri olabilir mi bunlar? Görüyorsun işte, senin gerçek değerini ben biçebilirim ancak, sana doğruyu söyleyen tek kişiyim ben, sevgilim benim, biricik erkeğim... Geliyorsun değil mi? Ha? Bırakmayacaksın beni, değil mi?

TRİGORİN - İradem yok benim... Hiçbir zaman da olmadı...Uyuşuk, gevşek, nereye çekerlerse oraya giden biri... Kadınlar boyle bir erkekten nasıl hoşlanır? Al beni, götür, ama bir adım öteye bırakma kendinden!

ARKADİNA - (Kendi kendine)  Elimdesin artık!.. (Hiçbir şey olmamış gibi pervasızca) Yine de istiyorsan kalabilirsin tabii. Ben giderim, bir hafta sonra da sen gelirsin. Niye acele edesin ki? 

Part II

...

Karısıyla çalışıyordu,

İronik...

Kadın titriyordu,

Ya da cebindeki telefon. 

... 

Sarsıldı kadın,

Ya da ilişkileri,

"Ne oldu?" demişti kara adam,

Kadının yüzü ap-ak

Kadının yüzü kap-kara

"Açıklayabilirim!" derken... 

...

Kara adamın kalbi kıp-kırmızı, 

Alnı ap-ak, düşündü...

"Ben mi soluyorum, yoksa güneş mi?"

"Esen rüzgar mı yoksa, leşime gelen akbabaların kanat çırpışı mı?"

"Canımı almaya geleceğin gün, bugün mü?"

...

Ambulans yolda, canını mı almaya geliyor, geri vermeye mi bilmiyordu kadın, bilmiyordu adam... Kapılar açıldığında kara adam çimlerin üstünde, kapılar kapandığında kara adam sedyenin üstünde, kapılar açıldığında kara adam ışıkların altında, kapılar kapandığında kara adam ölümün pençesindeydi... 

Onu kurtarmaya çalışan beş doktor, 

Peşleri sıra koşan bir kadın, 

sıkışan bir kalp vardı... 

Camel Soft...

Bir yazıyı bitirmişken taze, sona ayırdığım Camel Soft'u içmenin verdiği tada hiçbir zaman paha biçebilen çıkmayacak... Paha biçmeye cürret eden bile çıkmayacak... Eminim!

Sol Şerit

Eylül '10

Sigara içmenin ağrılı ve yavaş bir ölüme neden olduğu kitsch zamanlarda geçen imkansız bir aşk hikayesiydi bizimkisi. Birlikteliğin getirisi olan halleri izlemekten herkesin zevk aldığı ama zararın da neresinden dönüleceği belli olmayan o tür ilişkilerdendik. Tüm hücrelerimi harekete geçirebilmesi yönünden kendisinin benim için sigaradan farkı yoktu. O beni her an zehirleyerek öldürmekle meşgulken, bir tek ben bunun farkında değilmişim gibi davranıyordum. Gözlerim her sigara paketiyle karşılaştığında beyne gönderdiği sinyallerin arasına giren kalbim ve haliyle ciğerim çaresiz bir şekilde ona bağımlıydı. Zaten kendisine bağlamayı ustalıkla yapıyordu da zamanında kendisinin kokusu şöyle dursun adına bile dayanamayan sözde inat ve istikrara hapsolmuş bünyeleri kıvrakça kendine bağlaması birkaç ukalalığına bakıyordu. Televizyonlar, radyolar, billboardlar, yardımcı sağlık kuruluşları bas bas bağırırken o aslında kendi krallığını kurmuş devrik bir hükümdardı.

Göz göre göre ağrılı ve yavaş bir şekilde ölüyordum. O dudaklarıma her yaklaştığında vücudum adrenalin patlaması yaşarken kalp krizi geçirme riskim her gün kat be kat artıyordu. O'nsuz geçirdiğim her an kahroluşa yakın oluyordum. Hiçbir zaman tek kişilik bir aşk değildi yaşadığımız; ben paketleri değiştiriyordum, o başka başka dudakların kurumuş derisini soyuyordu.

Her şey ve herkes bizi durdurmaya çalışırken, yasakların ve sınırlamanın en ilgi çekici olduğu anlarda gizlice birbirimize koşuyorduk. Bu hikaye sonunda ya beni öldürecekti, ya o'nu tüketecekti.

Ocak '12

Tedavinin üzerinden 123 gün 14 saat 45 dakika 6 saniye geçmişti. Ağrılı ve yavaş ölümün kıyısındayken beni uçuruma sürükleyenin sahipsiz naralar atan bir başkası değil de kendim olduğunu bana kabul ettirmeye çalışan o adsız bilmemkimler cemiyetinden yanıma kar kalanın bolca gözyaşı olmasını beklerken, elimde kalan üst üste konmuş boş paketlerdi. Onları civardaki en yüksek binanın çatısında birer birer sallandırırken herkesin hayatının kendi kontrolüne geçmesini hedefleyen idealist bir insandım artık.

Kadınların doğuştan suçlu olmasına inanmaya yatkın olması görüşünü benimseyen insanları çevremden çıkarıyor; kendilerini özel ve ulaşılmaz, çapkın ve serseri sanan her erkeğe de birer kere gol pası verdikten sonra kornere yolluyordum. Anlatmak için mi yaşıyordum, yaşamak için mi anlatıyordum? Sonsuz sayıda ümitsiz vakanın yakama yapışmasını yakamı silkerek engelliyordum. Takım ruhuna inancım da adsız bilmemkimler cemiyetinde herkesin benimle ortak özneden muzdarip varlıklar olduğunu anlamamdan sonra eriyerek yok olmuştu.

İçimdeki ergeni de -jetonla çalışan oyun makinalarını görünce çıldırmasını saymazsak- öldürmeyi başarmıştım. Senelerdir o ergeni öldürmek için verdiğim uğraşın aslında düşünmekten vazgeçtiğim an kendi kendine suyun dibini boylamasını izlemek ise alter egoma sadistçe bir zevk vermişti. Çünkü içindeki ergen öldürmeyi denemekle değil denemeyi bıraktığında ölüyordu.

Bu zorlu görevde yanımda olmayan herkesin allah belasını versindi, iki kişilik hayat yaşamının en az sonsuz sayıda edilgen insanla olduğunu kavrayışım yerin dibine batsındı, ne olursa olsun sen hep burda olacaksın, beni kendinden çok mahrum bırakma'lar tükensindi, sanala yaklaşıp da reelden kaçtıkça o'nsuz ne yaparım çırpınışlarımın benim yarattığım bir karaktere haykırışlarım olduğunu anlayışıma sıçayımdı ve kavun taşıyan kamyonlar devrilsindi ki, ben artık iyileşmiştim.

Bugün hiç yaşanmadı!

Bütün gece -sabaha kadar- bilgisayar açık bir şeyler yazmak için kıvrandım... Yukarıdakinin gücüne gitmiş olsa gerek "yavrum ben sana bir ilham yollarım aklın şaşar," tadında bir gün yaşattı bana. Bu yazı onla beraberken hiçbir yazımı ona atfemediğimden şikayet eden eski sevgilim Cansu'ya ve benden Kerim Usta'ya (Nam-ı değer Kuran-ı Kerim'in yaratıcısına) selam olsun...

Saat 06:49 am;

Günlük radyasyon kotamın dolduğuna kanaat kılıp öldürdüğüm her bir saat için birer dakikalık -tek sigara süresi- saygı duruşunda bulundum ve yatmaya gittim... Üç adımlık yatak bilgisayar arası mesafemin yarısında yarın yapmam gereken bir iş olduğunu hatırladım ve mailimi kontrol etmek için bilgisayarın başına tekrar oturup mailime baktım.

07:02 am;

İstanbul'dan tedarik edilemeyen bir kitabın milli kütüphaneden alınmasını rica eden bir maili cuma günü almıştım. Cuma günü linke tıkladığımda detaylı bir şekilde kitabın künyesini görebiliyordum ancak kitabın ismine dikkat etmemişim. O sebepten tekrar tıkladım link bozuk... Yayınevine mail attım. gidip yattım...

Saat 12:32 pm;

Güneş'i görmek yerine karanlığı -Serhat'ı- gördüm çok ürktüm, çabuk ayıldım... Yayınevini tekrar aradım "o link çalışıyordu ama şimdi bozulmuş!" dediler, beni doğruladıklarına sevindim... Kitabın ismini, cismini sordum, "birazdan ararız," dediler...

12:50 pm;

Serhat sürekli "karnım çok acıktı!" diye tüm beyin hücrelerime tecavüz ederken, kaçınılmaz olandan zevk alamadım belki gider diye ölü taklidi yaptım işe yaradı. "Ben gidip poğaca alayım o zaman," dedi. "Anahtarı da al!" dedim.

13:20 pm;

Yayınevinden geri aradılar kitap Murat Belge'nin vakti zamanında çevirdiği; Lorca'nın Öldürülüşü adlı eser imiş. İki farklı yayınevinden basılmış, birinin çalıntı olma ihtimali yüksek imiş... Sen ikisini de çektir dediler.

13:30 pm;

Bir sigara içip çıkacağım... İki fırt çektim ve benim o fotokopiye verebilecek paramın olmadığını fark ettim.

-Serhat paran var mı lan!

-Gaz parası var olur mu?

-Oğlum Türk parası değil mi o?

-Evet.

-Olur o zaman ben akşam veririm sana.

Kitabın sıra numarasının fotoğrafını çektim, çok susadığımı fark ettim ama sallamadım, evden çıktım...

13:50 pm;

Milli kütüphanenye girdim... Güvenlikten geçtim, zamanında atlattığım bir badire yüzünden kütüphane kartımın olmadığını hatırladım -beş senelik olay-. Yenisini çıkarayım dedim,

-Pardon kartımı yenileyecektim (Arkadaş telefonla konuşuyor çok agresif!)

-Hükümsüzdür ilanı var mı hocam

-Yok, benimki evde de kırıldı

-Kırıkları getirdin mi?

-Yok attım

-O vakit hükümsüzdür ilanı lazım

-Ee ben ne yapıcam şimdi?

-Tamam hadi bugünlük geç

14:00 pm;

Kitapları alabilmek için "kitap istek formu"nu doldurdum (1998 AD 7662 ve 1976 AD 1864), görevliye verdim "yarım saat sonra gel al," dedi.

14:18 pm;

Vakit geçmek bilmiyor... Birikim'i açtım bir Tanıl Bora yazısı okumaya başladım...

14:30 pm,

Hacettepe Üniversitesi İstatistik Bölümü öğrencileri "parametrik olmayan denklemler" sınavına girdi.

14:33 pm;

"Kitaplar geldi mi?" diye sordum, verdiler... Kitaba baktım biri doğru ama öbürü alakasız bir feminist kuram kitabı. "Pardon bir yanlışlık var" dedim, istek formuna baktılar 1976 AD 1864 değil de 1976 AD 1854 yazmam lazımmış, telefondan bakınca bana 6 gibi görünmüştü halbuki. Tekrar doldurdum formu verdim. "Yarım saat sonra gel al," dediler.

14:35 pm;

Vakit kaybetmemek için kitabın birini fotokopiye verdim "yarım saat sonra gel al," dedi. Fix tarife burada yarım saat. Çantamdaki Metis ajandasını açtım aralardaki yazıları okumaya başladım...

14:50 pm;

Susuzluğum hem beynime, hem kalbime vurdu -çarpıntım başladı. Kantine inip su aldım.

15:05 pm;

Gidip fotokopiyi teslim aldım, parayı verdim. Fotokopiyi suyla beraber çantama koydum diğer kitabı sormaya gittim. "Kitabı istemeyi unutmuşuz yarım saat sonra gel," dedi.

15:09pm;

Serhat'ın şarjı bitti.

15:12 pm;

Dışarı çıktım, büfeye gidip sigara aldım... Özenle açıp bir nefes çektim, alabildiğine kibar alabildiğine şevkle çektim... Tüm stresim gitti. Elimi karların üzerinde dolaştırdım... Sonra bir "hassiktir" çektim. Çantama koyduğum su şişesinin kapağı kapanmadığı için tüm şişe çantama boca olmuş! Fotokopi ıslak, kitaplarım helak, çantam mahvolmuştu. Güldüm... Sonra ağlayasım da geldi ama soğukkanlılığımı korudum hemen hepsini duvara serdim.

15:25 pm;

Evden başka bir çanta getirmesi için Serhat'ı aradım. Telefonu kapalı! Bilgisayar başında olduğunu düşünerek Facebook'tan "Serhat evden başka çanta getir, anahtarı almayı unutma yazdım". İletişim imkanlarının çokluğu...

15:40 pm;

Serhat gelmeyince Facebook'a tekrar girdim ve "Anahtar nerede ?" mesajını gördüm. "Serhat en son sen aldın nereye koyduysan oradadır!" Serhat'ın yozluğu...

16:00 pm;

Elinde sırt çantası süzülerek geldi zat-ı muhterem Serhat (teşekkürler bu arada).

16:08 pm;

İçeriye girmeye çalıştım, kapının önünde yaklaşık 30 kişilik bir kuyruk içeride yer boşalmasını bekliyorlar. Görevliye gittim "ben oturmayacağım fotokopi çektireceğim sadece gene de sıra beklemem gerekiyor mu?" dedim. Arkadaş bir yandan ağlıyor (ilk geldiğimde kimle telefonda konuşuyorsa pek iyi geçmemiş galiba), bir yandan da tüm o ağlamanın verdiği yumuşak kalpli, yardım sever tavırla "gel, gel içeriden geç tamam önemli değil" diyerek bana yol gösteriyordu. Daha büyük bir şey istesem onu da yapardı eminim.

16:13 pm;

-Kitap geldi mi?

-Yarım saat sonra gelir

-Ya ben zaten 45 dakika önce istedim!!!

-Şaka şaka geldi

Milli kütüphane değil karmaşık duygular sirki yemin ederim! Kitabı aldım fotokopiye verdim, adam "yarım..." cümlesini tamamlamadan arkamı döndüm "lalalala" edasıyla uzaklaşıp vaktimi bekledim.

16:47 pm;

Fotokopileri aldım koşarak uzaklaştım, bu sirkten bir an önce çıkmam gerekiyordu... Kartımı verdim, kimliğimi aldım, çıktım. Koşarken bir anda karda kayar -ski- gibi frenledim.

16:55 pm;

Durdum çünkü Hacettepe'deki sınav bitti ve oradan gelen bir otobüs içinde karşılaşmamın hoş olmayacağı daha yeni ayrılmış olduğum sevgilimi taşıyor olabilir! Gözlerimi kapatarak durağa yaklaştım, elimi çantama atıp suyumu almaya çalıştım tüm çantama döküldüğünde tabiidir ki bitmiş olduğunu hatırladım. Afalladım. Gözümü açtım ve şaka gibi 230 Hacettepe-Beytepe yazdığını gördüm.

---

16:57 pm;

16:55 ve 16:57 arası yok gözüm kararmış, gelen başka bir otobüse bindim (Bu arada beklediğim olamdı içinden Cansu çıkmadı). Kartımı bastım "geçersiz!" ibaresi belirdi karşımda. O arada şoföre dalıp otobüsü kaçırabilirdim, ama yapmadım onun yerine adama gösterdim kartı. "Bak burada daha var" dedim. O da baktı elektronik bir şey değil alt tarafı kart, bir Türklük yapıp iki vuramaz da, vuramam belki ama kıvırır, katlar tekrar denerim edasıyla karta türlü şeyler yaptı. Nafile... Neyse ki başka bir kart daha buldum cüzdanda ve onu bastım.

17:08 pm;

Bir yandan bu yazıyı nasıl yazacağımı düşünüyorum, bir yandan gülüyorum...

17:13 pm;

"Aaaaaaaah!" kızıl ve kıvırcık saçlı hatunun birini çalıya benzettim, çalı olmadığı için kımıldadı çok korktum.

17:16 pm;

Fotokopileri yayınevine teslim ettim, asansöre bindim ve üzerime baktım, aynaya baktım... Tek parça olduğuma sevineyim mi, yaşadığıma üzüleyim mi bilemedim... Sonra da bu yazıyı yazdım...

P.S:İlk resimdeki arkadaşlardan hangisi Serhat belirtmeye gerek var mı?

Ulaş.